"நான் இந்த ஜாதி" என்று எப்போதும் பிறருக்கு தெரிவித்துக்கொண்டிருக்கும் ஒருவித மனநோய்க்கு ஆளாகியிருக்கிறார்கள் இன்றைய கிராமத்து தமிழ் இளைஞர்கள். இது ஓரளவு படித்த; அறிவுள்ள இளைஞர்களையும் பீடித்துள்ளது என்பது இம்மண்ணிலே வெட்கப்படத்தக்க ஒன்றாக இல்லாமல் பெருமைக்குரியதாக மாற்றப்பட்டுள்ளது. இந்த நாட்டிலே பள்ளி, கல்லூரிகள் திறக்கும் காலகட்டத்திற்கு முன்னர் மனிதர்கள் எப்படி வாழ்ந்தார்களோ அதேகால ஜாதி மனநிலையில்தான் தடுக்கிவிழுந்தால் இவ்வளவு பள்ளி, கல்லூரிகள் எழும்பியிருக்கும் இந்நாளிலும் வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிறார்கள். கிராமங்களிலே இவற்றை கண்கூடாகக் காணலாம்.
"உன் யோக்கியதை என்ன?" என்று யாரும் எதிர் கேள்வி கேட்டுவிடாதபடி; தங்களை செம்மறியாட்டு மந்தைகளாக்கி ஒரு கட்சி சாயம்பூசி பட்டியில் மடக்கி வைத்துக்கொண்டு; எங்கேயோ "தலைவன்" என்ற பேரில் சுகபோகமாய் வாழ்ந்துகொண்டிருக்கும் தன் ஜாதிக்காரன் ஒருவனுக்காக, சொந்த ஊரில் வாழ்நாள் முழுதும் உடன் வாழும் பிற மக்களை எதிரியாக பாவிக்கும் நோயால் பெருமைபட்டுக்கொள்கிறார்கள்.
"ஜாதிவெறி" என்ற ஒன்றைப் பொருத்தவரையில் படித்தவனுக்கும் படிக்காதவனுக்கும் வித்யாசம் தெரியவில்லை.
ஆனால் ஒன்றை மட்டும் தெளிவாகக் கவனிக்கிறேன்.
தன் அறிவை உணர இயலாத எல்லா செம்மறியாடுகளும் தானாய் போய் தன் ஜாதி பட்டியில் அடைந்துகொள்கின்றன.
மாறாக, தன் சொந்தத் திறமையினால் தனக்கென தனி அடையாளத்தை ஏற்படுத்த இயலும் என்ற நம்பிக்கையையும் தன் அறிவின் மீதான மரியாதையையும் கொண்டுள்ள இளைஞர்கள் மட்டும்தான் "தன் சுயஜாதி" வெட்டிப் பெருமையிலிருந்து விடுபட்டு விலகி நிற்கிறார்கள். எல்லோருடனும் இயல்பாய் அவர்களால் பழக முடிகிறது.
ஒரு கிராமத்தின் வளம் என்பது அதில் வாழும் மனிதர்களின் அறிவும் உறவும்தான்.
இவ்வகையில் எனது கிராமம் வறுமைக்கோட்டுக்கு கீழேதான் உள்ளது.
No comments:
Post a Comment