"ஊரார் வரைந்த ஓவியம்" - துரை.குணா

"ஊரார் வரைந்த ஓவியம்" - துரை.குணா

இக்கதையை எழுதி வெளியிட்டதற்காக இந்த எழுத்தாளரை ஊரைவிட்டு வெளியேற்றியிருக்கிறார்கள் அந்த ஊர்க்காரர்கள். புதுக்கோட்டை மாவட்டம் குளந்திரான்பட்டு ஊரைச் சேர்ந்த அவரை இன்னமும் ஊருக்குள் வரவிடவில்லையாம். 

இம்மாதிரியான மிரட்டலுக்கு உள்ளான எழுத்தாளர்களின் வெளியீடுகளைத் தேடிச்சென்று நேற்று இரண்டு புத்தகங்களை மட்டும்தான் புத்தகக் கண்காட்சியில் வாங்கினேன், தாமதமாகச் சென்றதால்.

இக்கதையைப் பார்ப்போம்...

பூசாரித்தட்டில் சில்லறையைப் போட்டுவிட்டு திருநீறு எடுத்துப் பூசிக்கொள்கிறான் சாத்த ஊமை. முதலில் பிறந்த மூன்று குழந்தைகளும் இறந்துபோக பெற்றோருக்கு அவன் நான்காவதாகப் பிறந்தவன். சாத்த ஊமையை கீழ்ச்சாதியாகப் பார்க்கும் அந்தப் பூசாரி, பூசாரித் தட்டைத் தொட்டு அவன் திருநீறு எடுத்து வைத்ததை தாங்க முடியாமல் கன்னத்தில் அறைகிறார். 'ஊருக்காரன் மருவாதையே போச்சிடா' என்று இன்னொரு வயதானவரும் அவனை அடிக்க, அவனுடன் இருந்த சில இளைஞர்கள் பயந்து பின்வாங்கிவிடுகின்றனர். ஆனால் சாத்த ஊமை பயப்படாமல் அவர்களை நையப்புடைக்கிறான். 

ஊரில் இப்படி நடப்பது இதுதான் முதன்முறை என்பதால் சாத்த ஊமை தரப்பினரும் பூசாரித் தரப்பினரும் அதிர்ச்சி அடைகிறார்கள். 

கம்யூனிஸ்டு கட்சி வந்ததிலிருந்துதான் ஊர் இப்படிக் கெட்டுப்போனதாக சாத்த ஊமை தரப்பு ஆட்களே சிலர் பேசுகிறார்கள். கம்யூனிஸ்ட் கட்சியால்தான் "சாத்த ஊமை" என்கிற அவன் "ஜீவ பாரதி" என்று பெயர் மாறுகிறான்.

மறுநாள் ஊர்ப் பஞ்சாயத்து நடக்கப் போவதை எண்ணி சாத்த ஊமையின் பெற்றோர்கள் மிகவும் அஞ்சுகிறார்கள். 

அவன் அப்பா சங்கரன் ஊர் ஆட்களுக்கு விசுவாசமானவர். அவரது பங்காளிகள் ஒன்றுகூடி பஞ்சாயத்தில் பார்த்துக்கொள்ளலாம் என்று சொல்வதை ஒதுக்கிவிட்டு கோபத்தோடு பையனைத் தேடுகிறார். 

பாடிருந்து பெற்ற மகன் ஊர்ப்பஞ்சாயத்தில் யார் கையால் என்னாவானோ என்று அஞ்சும் அம்மா மாரியாயி கெஞ்சி கூத்தாடி கணவனை சமாதானப்படுத்துகிறார். 

ஊரின் பிடி மண்ணையெடுத்து அப்பாவும் தன் பித்தளைத் தாலிக்கொடியைக் கழற்றி அம்மாவும் 'ஒரு கொறையும் வராது' என்று தைரியம் சொல்லி சாத்த ஊமையை எங்கேயாவது வெளியூருக்கு போய்விடும்படி இரவுப் பேருந்தில் அனுப்பி வைக்கிறார்கள். இதுவரை ஊரைத்தவிர வெளியுலகமே அறியாத சாத்த ஊமை பெற்றோர்களைப் பிரிந்து செல்லும் தவிப்புடன் விருப்பமே இல்லாமல் ஊரைவிட்டுக் கிளம்பிச் செல்கிறான்.

மறுநாள், ஊரில் செய்தி பரவுகிறது.

"வெள்ளரிக்கு வெக்க வெச்சிருந்த குருணா மருந்தை குடிச்சிப்புட்டு சங்கரனும் அவன் பொண்டாட்டி மாரியாயியும் செத்துக்கிடக்குறாங்க" என்று.

***

இதுதான் துரை குணா அவர்கள் எழுதிய கதை. வெறும் 36 பக்கத்தில் ஒரு கிராமத்தை; எளிய மக்களின் வாழ்க்கையை எழுத்தில் கொணர்ந்து நிறுத்துகிறார்.

இக்கதைக்கும் அவரை ஊரே எதிர்ப்பதற்கும் என்ன காரணம் என்று மீண்டும் கதையைப் புரட்டிப் பார்த்தேன். இதுதான் காரணமாக இருக்குமென நினைக்கிறேன். இதோ அந்த வரிகளை அப்படியே எழுதுகிறேன்.

//

"இருக்குற கள்ளப்பய பூறா பறத்தெரு போய் படுத்து புள்ளபெத்தா, அப்புறம் எப்புர்றா? கள்ளப்பய நம்மள அடிக்காம விடுவாங்கெ? நம்ம பெத்தப்புள்ளதான், நம்மள அடிக்கிறாங்கெனு நெனச்சி மனசுல வச்சிக்கிட்டு, ஒதிங்கிப் போய் தொலங்கடா"னு வேலுச்சாமி ராங்கியர் தலையிட்டு மத்துசம் பண்ணிவிட்டாரு.

பார்த்தியாடா... நம்ம நடத்தைய எப்படி குத்திக்காட்டி இழிவுபடுத்திப் பேசுரானேனு நெனைக்கும்போதே? ஏண்டா, நம்ம வூட்டுப்புள்ள அவென் வூட்டுல வளர்ருது, அவென் வூட்டுப்புள்ள நம்ம வூட்டுல வளர்ருது. 

அன்னிக்கி அவென் வூட்டுல பண்ணைக்கி இருந்தவனேல்லாம் ஒவ்வொருத்தியை கொக்கிப் போட்டு வெச்சிக்கிட்டு, அங்கயே குடிகெடந்தது இந்த ஊரு ஒலகத்துக்கு தெரியாதாயென்ன?

//