“இனியவன் இறந்துவிட்டான்” – ஜீ.முருகன்

இன்று இக்கதையைப் படித்தேன்.

இரண்டு கம்யூனிஸ்டு கட்சிகளும் தங்களது தத்துவங்கள், கொள்கைகள், நடைமுறைகளிலிலிருந்து மெல்ல மெல்ல விலகி பூர்ஷ்வாக்களாக மாறிப்போனதையும், தொழில் வளர்ச்சி என்ற பேரில் சிங்கூர் பிரச்னையில் மார்க்சிஸ்ட்கள் பின்பற்றிய வழிமுறைகளையும், ஆயுதங்களால் விவசாயிகளை ஒடுக்க முனைந்த விதத்தையும் கவனிக்கும் ஒரு கம்யூனிஸ்ட் போராளியின் மனப்பதிவை இக்கதையில் அருமையாகப் பதிந்துள்ளார் எழுத்தாளர் ஜீ.முருகன்.

‘புரட்சி’ மற்றும் ‘இனியவன்’ என்ற இருவரும் கம்யூனிஸ்ட் தோழர்கள். ஒரு காலத்தில் ஆயுதம் ஏந்தி போராடிய போராளிகள். சுய வாழ்வைப் பற்றின எவ்வொரு தேடலும் திட்டமுமின்றி தன் இளமைக்காலங்களை கம்யூனிஸ்ட் கொள்கைகளுக்காக நாடகம் நடத்துவதிலும் தெருமுனைப் பிரச்சாரங்களை நடத்துவதிலும், கட்சியின் முடிவுகளை மக்களிடம் பிரச்சாரம் செய்வதிலும் அர்ப்பணித்து செயல்படுகிறார்கள். கிராமத்திலிருந்த நிலங்களை விற்றதில் இனியவனுக்கு நகரத்தில் ஒரு வீடு மட்டும் இருக்கிறது. கட்சி தவிர வேறு எந்தத் தொழிலுமில்லை. கடன் பிரச்னையில் வீடு மூழ்கும் நிலையிலிருக்க, தற்போது பலவாறான பிரச்னைகளிலும் ஏனைய கட்சிகளைப் போல முடிவெடுக்கும் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் போக்கு, இவர்களுக்கு ஏமாற்றமும் வெறுப்பாகவும் மாற கட்சியிலிருந்து வெளியேறுகிறார்கள். மாற்றத்திற்கான முழு நம்பிக்கையாக கட்சியை மட்டுமே நினைத்துக்கொண்டு வீரியமாய் திரிந்தவர்களுக்கு இந்த ஏமாற்றம் பெரும் விரக்தியைத் தருகிறது. போலிசு சித்ரவதை, கைது, காட்டிக்கொடுப்பு, வழக்கு, சிறை என்று ஏற்கெனவே பலர் வெளியேறியிருக்க, கட்சியின் தற்போதைய செயற்பாடுகள் ஏற்படுத்திய இந்த விரக்தியில் தோழர் இனியவன் தற்கொலை செய்து கொள்கிறார். அவரது இறப்புக்கு வெறும் 25 பேர்கள்தான் வருகிறார்கள். வெயிலின் கடும் உக்கிரத்தால் சிவப்புத்துணி போர்த்தக்கூட அவகாசமில்லாமல் நகரத்திலேயே புதைக்கப்படுகிறது தொழர் இனியவனின் பிணம். இனியவனைப் புதைத்துவிட்டு வரும்போது ‘தோழர் புரட்சிக்கு’ பலவாறாக எண்ணங்கள் ஓடுகிறது.

“நம் குடும்பமே நம்மை வெறுக்கும்போது நமது கொள்கைகளுக்கும் இயக்கத்துக்கும் எப்படி சராசரி மனிதர்களின் ஆதரவு கிடைக்கும்? யாருக்காக நாம் போராடுகிறோமோ அவர்களே நம்மை புரிந்துகொள்ளாதபோது நமக்கு என்ன பாதுகாப்பு? எப்படிப்பட்ட வாழ்க்கை வேண்டுமென்றோ என்ன தேவையென்றோ தெரியாதவர்களுக்கு எதைப் பெற்றுத்தர நாம் போராடுகிறோம்?”

“சினிமா கதாநாயகர்கள் பேசும் புரட்சிகர வசனங்களால் பரவசமடைந்து திரையரங்கைவிட்டு வெளியே வந்ததும் எல்லாவற்றையும் மறந்துவிட்டு வெளியுலகின் நடமுறைகளோடு கலந்துவிடுவதைப்போல கம்யூனிஸ்டுகளின் புரட்சிகர நாடகத்தை வேடிக்கை பார்க்கும் மக்களும் கரைந்து போகிறார்கள்.”

கட்சியிலிருந்து வெளியேறியதும் ஒரு “எலக்ட்ரானிக்ஸ்” கடையில் வேலை பார்க்கிறான் புரட்சி. அவன் தங்கியிருக்கும் வீட்டின் உரிமையாளரான ஒரு விதவையுடன் அவனுக்கு ரகசிய பழக்கம் இருக்கிறது. அவளுக்கு ஒரு சிறுவன் இருக்கிறான். இனியவனைப்போல, அந்தச் சிறுவனும் ‘மாண்புமிகு மணி’ என்னும் ஒரு நாயும் புரட்சிக்கு நெருங்கிய நண்பர்கள்.

இனியவனைப் புதைத்துவிட்டு வரும் வழியில் ஒரு தெருமுனையில் அரசுக்கு எதிரான ஒரு பிரச்சார நடகத்தை காண்கிறான். புதிதாக அரசாங்கத்தால் தொடங்கப்படயிருக்கும் “ரோபோ டாக்” என்ற தொழிற்சாலையால் மக்களுக்கு ஏற்படப்போகும் ஆபத்துகளைப் பற்றி சில இளைஞர்களும் யுவதிகளும் நாடகம் நடத்திக்கொண்டிருக்கிறார்கள். தொழில் வளர்ச்சிக்காக அந்தத் தொழிற்சாலையை கம்யூனிஸ்ட் கட்சிகள் ஆதரித்து வரவேற்று அறிக்கை வெளியிட்டிருக்க, தேவையற்ற தவறான அந்த பிரச்சாரத்தை எரிச்சலுடன் கடந்து செல்கிறான். இப்படித் தெருத்தெருவாய் தான் நடத்திய நாடகங்களை எண்ணிப் பார்க்கிறான்.

இரவில் தனியாளாக அவன் போதையில் நடந்து செல்வதை கவனிக்கும் ஒரு காவல்துறை வாகனம் அவனை விசாரணைக்கு அழைத்து வருகிறது. பழக்கமான காவலர் ஒருவரால் அவன் திருப்பி அனுப்பப்பட, அங்கே தெருமுனையில் நாடகம்போட்ட அந்த பிரச்சார இளைஞர்களை ஒரு ஆய்வாளர் கடுமையாக விசாரித்துக் கொண்டிருப்பதை தோழர் புரட்சி கவனிக்கிறான். குடும்பத்தை கவனிக்கச்சொல்லி அந்த இளைஞனுக்கு அறிவுரையையும், முதல்முறை என்பதால் எச்சரிக்கையையும் தருவதாகவும் அந்த அதிகாரி பேசுகிறார். 

வெளியே வந்து தன் நாயைத் தேட அது ஒரு வண்டியில் அடிபட்டு தலை நசுங்கி கோரமாக இறந்து கிடப்பதைக் கவனித்து அதிர்ச்சியடைகிறான் புரட்சி. அதை மிகவும் சிரமப்பட்டு ஒரு குப்பைத் தொட்டியில் வீசிவிட்டு நடந்து வருகையில், ஒரு சைக்கிளில் தன்னைக் கடந்து செல்லும் ‘மதிவாணன்’ என்ற அந்த பிரச்சாரக்குழு தலைவனான இளைஞனை நிறுத்துகிறான். “ஏன் மாற்றத்தை வரவேற்காமல் எதிர்க்கிறீர்கள்? தொழிற்சாலை வந்தால் ஊரே அழிந்துவிடுமென்று உங்களுக்கெல்லாம் யார் சொன்னது? யார் தூண்டுதலால் இப்படி பிரச்சாரம் செய்கிறீர்கள்?” என்று கடுமையாக தர்க்கம் செய்ய ஆரம்பிக்கிறான். அவன் தனக்குப் பசிக்கிறது என்று சொல்லியும் விடாமல் கேள்விகளால் துளைக்க அவன் பொறுமையாக அந்த தொழிற்சாலை பற்றியும் இதர கேள்விகள் பற்றிய எல்லா விவரமும் கூறுகிறான். இருவரின் தந்தைகளும் கம்யூனிஸ்ட் தோழர்கள். தன் தந்தை இறந்த பின்பு புரட்சியின் தந்தையால்தான் தான் பலவும் அறிந்ததாக சொல்கிறான். ‘அதைவிட அரசாங்கம் ஆளுக்கொரு தூக்குக்கயிறை இலவசமாக வழங்கலாம்’ எனும்படி அவன் சொல்லும் தகவல்கள் தோழர் புரட்சியை யோசிக்க வைக்கின்றன. அவனை மறுநாள் சந்திக்க வரும்படிக் கூறிவிட்டு புரட்சி செல்கிறான்.

வீட்டிற்குச் செல்லும் புரட்சி, நள்ளிரவில் தன் ரகசிய காதலியிடம் ஈடுபாடின்றி கலவி கொள்கிறான். வேறு ஏதேனும் பகுதிக்குச் சென்று குடியேறலாமென அவள் சொல்கிறாள். கலவி முடித்து மொட்டை மாடியில் வந்து தனியாய் படுக்கிறான். உற்சாகம் தராத கலவி, இளைஞனுடன் நடந்த தகராறு, நாயின் நசுங்கிய தலை, காவல் நிலையம், தெருமுனை நாடகம், புதிய தொழிற்சாலை எனப் பலவாறான எண்ணங்களினூடே இறந்துபோன தோழன் இனியவனைப் பற்றியும் தீவிரமாக ஏண்ணுகிறான். விடியற்காலை வரை ஏதேதோ கனவுகள்.

விடிந்ததும் அவனுக்கு வரும் ஒரு கனவில், “வானத்தில் ஒளிக்கோடுகளால் வரையப்பட்ட ஒரு நாயின் உருவன் தெரிகிறது. பிரமாண்டமான அந்த நாய் நகரத்தைப் பார்த்தபடி பிரகாசத்துடன் கால்மடக்கிப் படுத்திருக்கிறது. அதன் கண்களாகப் பொருத்தப்பட்டிருந்த இரண்டு சிவப்பு நிற ஒளிப்புள்ளிகள் பீதியூட்டும்படி மின்னிக்கொண்டிருக்கின்றன.”