எல்லா அம்மாக்களையும்போல எங்களையும் பாசத்தோடு வளர்த்த என் அம்மா ஆதிலட்சுமி-யின் நினைவு நாள் இன்று. (01-11-2013)
2009 ம் ஆண்டு மறைந்து போனார். தன் ஆயுசு முழுக்க மாடுமேய்த்து எங்களை படிக்க வைத்து ஆளாக்கியதில் என் தந்தையைவிட என் தாயே பெரும்பங்கு வகித்தார். கிராமத்தில் ஒரு புது வீடு கட்டி அவரை மட்டும் தனியாக இருக்கவிட்டு திசைக்கொன்றாய் நாங்கள் இருந்ததில் மனநலம் பாதிக்கப்பட்டு கடைசிக்காலத்தில் சொல்லொணா துயரத்தோடு வாழ்ந்து மறைந்த என் அம்மாவின் படத்தை பார்க்கிறபோதெல்லாம் கட்டுக்கடங்காமல் எழும் குற்ற உணர்ச்சிக்கு அஞ்சி அடிக்கடி அல்லாமல் அவ்வப்போதாக எடுத்து பார்த்துக்கொள்வேன்.
இளையராஜா பாடுவதைப்போல சாகும்வரையிலும் என் அம்மாவுக்கு ஒரு சேலைகூட எடுத்துக்கொடுக்காத துர்பாக்கியவான் நானும்கூட. அவளும் எதையுமே கேட்டதில்லை.
பணிபுரிந்துகொண்டிருந்த படப்பிடிப்பின் இடைவெளியில் ஊருக்குச்சென்ற ஒருநாள் வெந்நீரில் குளிக்கவைத்து தோளில் சாய்த்து தூக்கிவந்து கட்டிலில் அமர்த்தியபோது உயிர் பிரிந்துகிடந்தது. அப்பாவின் மரணமோ, மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச் சென்ற ஆட்டோவில் அண்ணனின் மடியில் நிகழ்ந்தது. அதற்குமுன்பு வரையில் யாருடைய மரணத்தையும் இவ்வளவு அருகாமையில் பார்த்ததில்லை.
2009 ம் ஆண்டு, ஏற்கெனவே தமிழீழ மக்களின் போர் துயரத்தில் - நிர்வாணத்தோடு நிறுத்தப்பட்டு கண்களையும் கைகளையும் கட்டி சுட்டுக்கொல்லப்பட்ட காட்சிகளின் கடுமையான அழுத்தத்தோடு பாதிக்கப்பட்டுக்கிடந்த என் மனதில் என் அம்மாவின் மரணம் ஏற்படுத்திய வலியும் கடுமையானது. என்னிடம் எந்த பலனும் எதிர்பாராமல் நான் சுயமாக சிந்திக்க கற்றுக்கொள்ள என்னைத் தயார்படுத்திய என் தாய்க்கு இனி என்ன செய்துவிட முடியுமென தெரியவில்லை, கண்ணீரைத்தவிர.
2009 ம் ஆண்டு மறைந்து போனார். தன் ஆயுசு முழுக்க மாடுமேய்த்து எங்களை படிக்க வைத்து ஆளாக்கியதில் என் தந்தையைவிட என் தாயே பெரும்பங்கு வகித்தார். கிராமத்தில் ஒரு புது வீடு கட்டி அவரை மட்டும் தனியாக இருக்கவிட்டு திசைக்கொன்றாய் நாங்கள் இருந்ததில் மனநலம் பாதிக்கப்பட்டு கடைசிக்காலத்தில் சொல்லொணா துயரத்தோடு வாழ்ந்து மறைந்த என் அம்மாவின் படத்தை பார்க்கிறபோதெல்லாம் கட்டுக்கடங்காமல் எழும் குற்ற உணர்ச்சிக்கு அஞ்சி அடிக்கடி அல்லாமல் அவ்வப்போதாக எடுத்து பார்த்துக்கொள்வேன்.
இளையராஜா பாடுவதைப்போல சாகும்வரையிலும் என் அம்மாவுக்கு ஒரு சேலைகூட எடுத்துக்கொடுக்காத துர்பாக்கியவான் நானும்கூட. அவளும் எதையுமே கேட்டதில்லை.
பணிபுரிந்துகொண்டிருந்த படப்பிடிப்பின் இடைவெளியில் ஊருக்குச்சென்ற ஒருநாள் வெந்நீரில் குளிக்கவைத்து தோளில் சாய்த்து தூக்கிவந்து கட்டிலில் அமர்த்தியபோது உயிர் பிரிந்துகிடந்தது. அப்பாவின் மரணமோ, மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச் சென்ற ஆட்டோவில் அண்ணனின் மடியில் நிகழ்ந்தது. அதற்குமுன்பு வரையில் யாருடைய மரணத்தையும் இவ்வளவு அருகாமையில் பார்த்ததில்லை.
2009 ம் ஆண்டு, ஏற்கெனவே தமிழீழ மக்களின் போர் துயரத்தில் - நிர்வாணத்தோடு நிறுத்தப்பட்டு கண்களையும் கைகளையும் கட்டி சுட்டுக்கொல்லப்பட்ட காட்சிகளின் கடுமையான அழுத்தத்தோடு பாதிக்கப்பட்டுக்கிடந்த என் மனதில் என் அம்மாவின் மரணம் ஏற்படுத்திய வலியும் கடுமையானது. என்னிடம் எந்த பலனும் எதிர்பாராமல் நான் சுயமாக சிந்திக்க கற்றுக்கொள்ள என்னைத் தயார்படுத்திய என் தாய்க்கு இனி என்ன செய்துவிட முடியுமென தெரியவில்லை, கண்ணீரைத்தவிர.
No comments:
Post a Comment